Ένας ανατρεπτικός αποσυμβολισμός
Τόσο περίτεχνα και πολύπλοκα κατασκευασμένος αλήθεια ο κοσμικός μας λαβύρινθος και τόσο δυσδιάκριτη η έξοδος προς την ελευθερία! Ποιος θα μας προσφέρει τον μίτο της Αριάδνης για να μας λυτρώσει όταν στο σχέδιο του Δημιουργού δεν βλέπουμε να περιλαμβάνεται καμιά έξοδος; Καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας ότι ο κόσμος που ξέρουμε δεν μπορεί να μας προσφέρει αληθινή αγάπη, ασφάλεια, ευτυχία, γαλήνη, δεσμούς αληθινής αφοσίωσης. Τα πάντα, ωστόσο, στο περιβάλλον μας, συνωμοτούν για να μας πείσουν ότι έξω από τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτά τα αγαθά της ζωής είναι εφικτά. Όπως είπαν και οι σοφοί διδάσκαλοι του παρελθόντος, ο κόσμος μοιάζει με παζάρι όπου όλοι πλασάρουν τα εμπορεύματά τους: Έκσταση! Λύτρωση! Φήμη! Απελευθέρωση από το φόβο! Τιμή και σεβασμός! Εκπλήρωση! ...και διάφορες άλλες τέτοιες πραμάτειες…
Οι διάφορες αντισταθμίσεις που χρησιμοποιούμε προσπαθούν να εξισορροπήσουν την απουσία μιας γνώριμης από παλιά υποσυνείδητης κατάστασης ευδαιμονίας, μιας πιθανής εξόδου από τον λαβύρινθο της ζωής, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να την υποκαταστήσει. Την λύτρωση, την ελευθερία, την έξοδο προς αυτή την κατάσταση νοσταλγούμε όλοι οι άνθρωποι από τα βάθη της ύπαρξής μας. Παρ’ όλα αυτά, δεν προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτό το αληθινό διαμάντι και προστρέχουμε αδιάκριτα σε διάφορα υποκατάστατα, σε απομιμήσεις, σε φτηνά αντίγραφα πιστεύοντας ότι εκεί βρίσκεται η υπέρτατη αξία. Αυτή η διαδρομή είναι αδιέξοδη. Υπάρχει αλήθεια διέξοδος από τον κοσμικό λαβύρινθο;
Κι όμως υπάρχει ! Μια κάθετη στο επίπεδο του λαβύρινθου διάβαση που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση, η οποία ξεκινάει ακριβώς από το κέντρο του, περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε. Η παραδοσιακή μεταφυσική ονομάζει αυτή τη διάβαση «άξονα ή δένδρο του ουρανού». Φτάνουμε σ’ αυτήν όταν όλες οι φυγόκεντρες τάσεις μας θα μας οδηγήσουν σε αδιέξοδο και η απελπισία θα μας αναγκάσει να στραφούμε προς το εσωτερικό του λαβύρινθου. Εκεί βέβαια μας περιμένει το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο· ο Μινώταυρος… Δεν είναι παρά oΑνώτερος Εαυτός μας μεταμφιεσμένος στην τρέχουσα στιγμή, “σ’ αυτό που μας συμβαίνει τώρα”, η πραγματικότητά μας ως έχει, που μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε ως εχθρό και να προσπαθήσουμε να την σκοτώσουμε σαν τον Θησέα για να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε από αυτήν αναζητώντας διεξόδους άνεσης χρησιμοποιώντας τους διάφορους «μίτους» της Αριάδνης, όπως: φαγητό, ποτό, σεξ, διασκέδαση, ανθρώπους. Το αν θα αντιμετωπίσουμε την παρούσα στιγμή, την πραγματικότητά μας, ως φίλο και δάσκαλο, εξαρτάται αποκλειστικά από την προσωπική μας αντίληψη και τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς όσο ασκούμαστε εσωτερικά αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν φεύγει από πάνω μας μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε. Ακόμη κι αν τρέξουμε με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα στην άλλη άκρη της γης, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, με νέα μορφή, με άλλο όνομα, θα μας περιμένει μόλις φτάσουμε εκεί. Τι επιλογές έχουμε λοιπόν;
Ο δικός μας “μυθικός” Θησέας, ο ψεύτικος εαυτός μας, μετά από τις φυγοκεντρικές περιπλανήσεις του στο λαβύρινθο της ζωής, αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά πως δεν υπάρχει αληθινή διέξοδος. Αποφασίζει να αποδυθεί την πανοπλία του και να πετάξει τα όπλα του, τα σύμβολα της επιθετικότητας που νόμιζε ότι του παρείχαν ασφάλεια μέχρι εκείνη την στιγμή. Τότε, αποφασίζει να σταθεί εκεί, στο κέντρο του λαβύρινθου, εκτεθειμένος σαν νεογέννητος, γυμνός σαν να αναδύθηκε ξαφνικά μέσα στην λαμπρότητα της ζωής, χωρίς καμιά προφύλαξη. Γονατίζει με ταπεινότητα στα πόδια του Μινώταυρου και παραμένει εκεί χαλαρός και παραδομένος απόλυτα μέσα στην ωμή και λεπτή ενέργεια της στιγμής. Ο Μινώταυρος διαπιστώνοντας την ολική μεταμόρφωση του Θησέα, παρατηρώντας τον ακέραιο, χωρίς διάσπαση στο παρελθόν και στο μέλλον, με ενωμένα τα Διονυσιακά κομμάτια Του, απόλυτα παραδομένο στο παρόν και ολόγυμνο από σκέψεις, από επιθυμίες, από ελπίδες και φοβίες, τον καταβροχθίζει! Έτσι ο δικός μας Θησέας ξαναβρίσκει τον άξονα του Ουρανού που τον απορροφά και τον οδηγεί μέχρι το Θεϊκό Απόλυτο, απελευθερώνοντάς τον από τη φυλακή του που ήταν ο λαβύρινθος.
Λέει όμορφα ένα ρητό του Ζεν: «Το σατόρι πέφτει πάνω μας απρόοπτα τη στιγμή που έχουμε εξαντλήσει όλες τις πηγές της ύπαρξής μας». Οι πηγές αυτές είναι οι δυνάμεις με τις οποίες μας προίκισε ο Δημιουργός και οι οποίες είναι σταθερά προσανατολισμένες προς την επίγεια ευτυχία, προς τις αντισταθμίσεις, προς την επιβεβαίωση του «εγώ», προς την επιτυχία. Σε γενικές γραμμές, οι δυνάμεις αυτές είναι οι μανιώδεις φυγόκεντροι προσανατολισμοί μας στο λαβύρινθο της ζωής. Είναι οι παγίδες του νου, όταν αυτός προσποιείται ότι είναι ικανός να λύσει πρακτικά το αίνιγμα της Σφίγγας, δηλαδή της ανθρώπινης κατάστασης.
Τη στιγμή που εξαντλούνται
όλες οι πηγές της ύπαρξής μας
έρχεται η ώρα της πραγμάτωσης
Η εξερεύνηση του προσωπικού μου λαβύρινθου η οποία κατέληγε μέχρι τώρα από αδιέξοδο-αποτυχία σε αδιέξοδο-αποτυχία με οδηγεί όλο και πλησιέστερα στα πόδια του Μινώταυρου. Εκεί γονατιστός παλεύω για χρόνια να οπλιστώ με θάρρος ώστε να καταφέρω να ξεστομίσω ένα ολοκληρωτικό κι απόλυτο ΝΑΙ με ταπεινότητα στη στιγμή, σ’ αυτό που συμβαίνει τώρα, όποια μορφή κι αν παίρνει, έτσι ώστε να δώσω την ευκαιρία στον Ανώτερο Εαυτό να αναδυθεί απ’ τα σκοτάδια του λαβύρινθου του νου μου και να με κατασπαράξει. Όταν επιτέλους συμβεί, εύχομαι να μην υπάρχει κανένας εδώ, ούτε εαυτός ούτε κανείς άλλος, για να πιστοποιήσει ότι… “τρελάθηκα” !
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
